کندن کاریز ابتدا با زدن چاه مادر و یا چاهی که آب در آن وجود دارد شروع میشده معمولاً این چاه در پای کوهها و جویبارها و یا محلی که درختان تنومند و انبوه گیاهی داشته کنده میشده است. چون این پوشش گیاهی نشانه وجود آب در زیر زمین بوده است سپس برای انتقال آب مادر چاه به روی سطح زمین کانال حفر میکردند و برای راحتی کار بیرون کشیدن خاک درون کانال و امکان ورود هوا برای تنفس و برای روشنایی چراغ مندو ناچار باید در مسیر چاههای عمودی متعدد کند تا زمانیکه آب به سطح زمین برسد. برای اینکه چاههای قنات در راستای هم قرار بگیرد و پیچ و خم نداشته باشد و باید راستی گرفت و این عمل هم به اینصورت انجام میشده که ابتدا دو تکه سنگ شاقولی را با دو طناب به ارتفاع چاه به عمق چاه میفرستادهاند و در ابتدای پشته سمت چپ این شاغول را نگه میداشتهاند و یه چراغ کاربیت یا مندو را توسط کارگر در انتهای پشته قرار میدادهاند و با بستن یکی از چشمان و دقت کردن شاغول با نور چراغ باید در یک راستا قرار بگیرد. چراغ مندو (نوعی چراغ موشی) اولین چراغهایی بوده که دوران باستان استفاده میشده با مندو (روغن گیاه کنتو) روشن میشده؛ و بعدها از چراغ پیهسوز هم استفاده شده اما پی سوز در عمق زیاد خاموش میشده و در قرون معاصر از چراغ کاربیت استفاده شده است.
کلنگ یک سر و یکی از اصلیترین وسیله کلنگ یک سر بوده که با توجه به نوع استفاده انواع مختلفی داشت. مثلاً برای محلی که سنگ بود بایست از کلنگی که سر آن کٌت (کند) میباشد استفاده کرد و برای محلی که گل میباشد و نرمتر بایستی حتماً از کلنگ سر تیز استفاده شود. دستمزد در گذشته دستمزد بسیار اندک بود طوری که پایان کار مقداری توت خشک یا انجیر خشک شده و از این قبیل خشکبارها میدادند یا اینکه شب جمعه تا شب جمعه برات یا حواله به عنوان دستمزد میگرفتند. بعدها مزد افراد را به عنوان نفقه قنات جمعآوری میکردند به گونهای که هر فردی نسبت به شبانهروزی آب خود، سر خرمن (هنگام درو کردن گندم) سهم مشخص شده را تحویل میدادند و انباردار هم حوالهای را در پایان کار به مقنیها داده و آنها سهم خود را بطور جداگانه دریافت مینمودند. (استاد کار یه مقدار مشخصی داشت و مرد هم یه مقداری و دول کش هم مقدار معینی را دریافت مینمودند) مثلاً این قسمت که گل نرمتری داشته است متر آن یک سنگ گندم دستمزد فلان کارگر بوده؛ و قسمتی که سول بوده ۷ من گندم و دم چاه متری ۲ سنگ گندم و قسمتهایی که سنگ بوده ۸ من گندم دستمزد میباشد. اینکه مناطقی که دارای پوشش گیاهی بیشتری بود (خار و خاشاک) آن منطقه آب بیشتری داشت نسبت به مناطق خشک و از این طریق هم میشد حدس زد.
آغاز کاریز همان دهانه کاریز است که به آن پایاب و یا «مظهر کاریز» نیز میگویند. پایاب جایی است که آب از دل کاریز بیرون میآید و ظاهر میشود و میتواند برای آبیاری و دیگر مصارف مورد استفاده قرار بگیرد. قسمت انتهایی کاریز، مادر چاه و یا «پیشکار کاریز» نامیده میشود که در آخرین قسمت آن، چاه مادر کاریز قرار گرفتهاست. قسمتهایی از کاریز که با حفر آنها هنوز آب بیرون نمیآید «خشکه کار» و قسمتی که آبدار است بخش «آبده کاریز» نامیده میشوند.
کاریز، از یک دهانه یا هرنج که روباز است و یک کانال طولی شیب دار زیرزمینی تشکیل شده و چندین چاه عمودی که کانال زیر زمینی سرانجام به سطح زمین مرتبط میسازد، چاهها- که به آنها در موقع حفر، میله هم گفته میشود- علاوه بر کاربرد برای انتقال مواد حفاری شده به روی زمین، عمل تهویه کانال زیرزمینی را نیز انجام میدهند و راه ارتباطی برای لایروبی، تعمیر و بازدید از داخل کاریز نیز به شمار میروند. .</ref>[۱۱] به محل خروج آب قنات، پایاب کاریز می گویندو در عربی به آن مظهر قنات میگویند.
سیستم استخراج در کاریز طوری است که آب بدون کمک و صرف هزینه فقط با استفاده از نیروی ثقل (نیروی گرانش) از زمین خارج میگردد. با توجه به چاهها و کاریزهای موجود، آب کاریز در مقابل آبی که از چاه استخراج میشود، ارزانتر تمام میشود. آب کاریز دائمی است و در مواقع اضطراری کشت و زراعت و در مواقع حساس (نیاز به آب)، قطع نمیشود. منابع آب زیر زمینی توسط کاریز دیر تمام میشوند و استفاده طولانی دارند، هر چند به طور دائم آبها - چه مصرف شوند و چه نشوند - خارج میگردند. کاریز دارای مزایای بسیار زیادی است که در اینجا فقط به تعداد محدودی از آنها اشاره شدهاست. قنات به عنوان یک روش استحصال آب منافع متعددی دارد. اول اینکه بخش عمده کانال آب در زیر زمین قرار گرفته و در نتیجه هدررفت آب بر اثر تبخیر و نفوذ در خاک کاهش پیدا میکند. دوم اینکه نیروی سیستم از طریق جاذبه زمین تأمین میشود و نیازی به پمپ نیست؛ و سوم اینکه از آبهای زیرزمینی به صورت تجدیدپذیر استفاده میشود که مزیّت سوم خود مَزیّتهای دیگری را نیز به همراه دارد
اهمیت قناتها به اندازهای است که سازمان اسناد و کتابخانهٔ ملّی استان یزد به دنبال برگزاری سلسلهنشستهای یزدشناسی خود، نتوانست از کنار قناتها به راحتی عبور کند و موضوع یکی از این نشستهای تخصصی را به قنات اختصاص داد. بر این اساس سومین نشست یزدشناسی با موضوع «یزد، آب، قنات» به همت سازمان اسناد و کتابخانه ملی استان یزد و مرکز قنات ایران با حضور بیش از ۱۰۰ نفر از علاقمندان به تاریخ این دیار برگزار شد
از میان نمونه سفالها و یافتههای سال یابی شده، قدیمترین نمونه به تاریخ ۲۵۰+-۲۲۶۵ و متاخرترین آنها به تاریخ ۴۵+-۷۵۵ سال قبل تعیین قدمت شدهاند. از این رو میتوان ادعا کرد که رشته قنات قصبه گناباد بر اساس یافتههای باستانشناسی حداقل ۲۵۰۰ سال قدمت دارد. از طرفی با توجه به شرایط اقلیمی منطقه و دانستهها، تنها منبع تأمین آب مورد نیاز زیستگاههای باستانی واقع در دشت شمالی گناباد نیز، بدستآوردن آبهای زیرزمینی از طریق فناوری قنات بوده است، بنابراین ما شاهد کهنترین تمدن کاریزی در سطح جهان هستیم
سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد، یونسکو، در سال ۲۰۱۶، قنات ایرانی را به عنوان میراث فرهنگی جهانی ثبت کردهاست.[۷] ۱۱ قنات در مناطق خراسان، یزد، کرمان، اصفهان و استان مرکزی در فهرست آثار جهانی ثبت شدهاند. عمر این قناتها از ۲۰۰ تا ۲۵۰۰ سال است. قنات گناباد، عمیقترین قنات ایران، که عمق چاه اصلیاش به ۳۵۰ متر میرسد، یکی از قناتهای ثبت شدهاست. همچنین قنات باغ زارچ یزد با طول چند ده کیلومتر و صدها حلقه چاه، یکی دیگر از قناتهای ثبت شده است
در گزارش سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد در سال ۲۰۱۴، تحت عنوان «اهمیت میراث سیستمهای سنتی کشاورزی» و به رسمیت شناختن این میراث در سطح جهانی و حفظ آن در نیل به توسعه پایدار نوشتهاست:
قدمت فنآوری و دانش سیستم آبیاری سنتی در ایران، حفر کاریز، لااقل به ۸۰۰ سال پیش از میلاد میرسد که بمدت لااقل نزدیک به سه هزاره زنده ماندهاست. ناحیهٔ کاشان استان اصفهان دارای کهنترین شبکههای آبیاری میباشد. شبکه آبیاری سیستم قنات توانستهاست به طور پایدار، امنیت غذائی و معیشت خانوارهای کشاورزان را فراهم آورد. در مناطق خشک، تأمین دائمی آب از راه حفر کاریز، منابع قابل اتکای آبیاری کشاورزی سنتی را فراهمآورده و تضمین کردهاست، چه در غیر این صورت کشاورزی امکانپذیر نمیشد
فناوری ساخت قنات در اوایل هزاره اول قبل از میلاد در مناطق خشک کوهستانی ایران گسترش پیدا کرد و به کشاورزان این مناطق اجازه داد تا بتوانند در دورههای طولانی خشکی که آب سطحی پیدا نمیشود به کشاورزی بپردازند. این قناتها به تدریج در مناطق دیگر دنیا رایج شدند و اکنون قناتهای زیادی از چین تا مراکش و حتی در قاره آمریکا وجود دارند.[۲][۳]
ایرانیان باستان در چندین هزار سال قبل دست به این ابتکار جدید زده و آن را کاریز یا کهریز نام نهادند. نخستین قناتها و طولانیترین قنات دنیا در ایران واقع شدهاست.[۴] با این اختراع که در نوع خود در جهان بینظیر بودهاست، میتوان مقدار قابل توجهی از آبهای زیرزمینی را جمعآوری کرد و به سطح زمین رساند، که همانند چشمههای طبیعی، آب آن در تمام طول سال بدون هیچ ابزار کمکی از درون زمین به سطح زمین جاری میگردد. کاریز که به دست مقنیهای ایرانی ساخته شد. این حرفه به همراه خود ساعت آبی و آسیاب آبی را نیز به همراه آورده است. با وجود این که چندین هزار سال از اختراع آن میگذرد هنوز هم این روش استفاده از آب در برخی از روستاها و مناطق مسکونی و کشاورزی و دامداری کشور معمول و متداول است و حتی رکن اصلی کشت و زرع در نواحی خشک است. گوبلو معتقد است که کاریز، ابتدا یک فن ویژه آبیاری نبوده، بلکه به طور کامل از تکنیک معدن نشأت گرفته و منظور از احداث آن جمعآوری آبهای زیرزمینی به هنگام حفر معادن بودهاست. اگرچه در گسترهٔ فرهنگی ایران، از معادن مس و احتمالاً روی موجود در کوههای زاگرس، در هزارهٔ دوم قبل از میلاد مسیح بهرهبرداری شدهاست اما این نظر گوبلو چندان علمی بنظر نمیآید و با مطالعات میدانی در مورد قناتهای ایران همخوانی ندارد خود او نیز بعد نظرش را اصلاح کرده است
کاریز واژهای فارسی است و در اصل کهریز و شاید کهنریز و یا کالریز بودهاست. واژهٔ قنات کلمهٔ پارسی معرب شدهاست. در خاور ایران، افغانستان و آسیای میانه واژهٔ کاریز بیشتر کاربرد دارد و در باختر ایران، واژهٔ قنات. قنات خود عربی شدهٔ کنات فارسی است که از ریشهٔ فعل کندن و یا کانال گرفته شده است. جمع قنات را «قَنَوات» گویند